Takie dni są do kitu. Dupa blada…
Budzę się rano i pierwsze co przychodzi mi do głowy to myśl ” nie dam rady”. Ta myśl krzyczy mi w głowie. Czuję to fizycznie, ale zwlekam się z łóżka bo muszę…
Dziś pierwsza noc od dawna, kiedy kładę się spać z myślą, że chcę, żeby już było jutro.
Tabletki, leki, prochy … i ja. To najtrudniejszy związek mojego życia… Od miłości do nienawiści. Od góry do dołu. Od zmierzchu do świtu… Są ze mną od kilku lat.
Rządzi mną wkurw. Wibruje mi pod skórą. Zmienia mi głos na lekko piskliwy z niecierpliwości. Napina mi mięśnie, skórę, plecy… Jest potężny, nie pokonam go.
To jest tekst, który napisałam już jakiś czas temu. Jedyny, który dałam do przeczytania większej grupie osób… Usłyszałam po nim wiele dobrych słów, co dało mi odwagę do dalszego pisania.
Postanowiłam pisać ten blog. Pomyślałam sobie, że nie jestem sama na świecie z brzemieniem, które dźwigam… z tym wielkim słoniem, który siedzi mi na karku i wgniata mi twarz w poduszkę… z tą płonącą kulą w żołądku, która wędruje do gardła… ale też z tymi chwilami, kiedy czuję, że mogę latać…